سلام بچه ی شیراز . قشقایی هستم برای موفقیت زاده شده ایم. تلاش صادقانه و یکرنگی از خصوصیات ما میباشد وشرط پیشرفت‌هایمان بگزارید بقیه هرچی میخوان بگن. از زندگی لذت ببرین. به کم قانع نباشین

سلام به دوستان وهم سالانم من اهل یکی از روستاهای قزوین هستم .از بچه گی به کمک پدرم کار کشاورزی کردیم به طوری که ساعت ۳صبح بیدار میشدیم به صحرا میرفتیم با نور چراغ ماشین کار کشاورزی میکردیم .تا به سن ۲۲ سالگی ازواج کردم و۲۳ سالگی دخترم به دنیا اومد وقتی پسرم بعد ۷سال به دنیا اومد به شهر کوچ کردیم شوهرم بسیار مرد خوب وزحمتکش است که تونست ی خونه ی برایمون بخره وبعد ۷سال دیگه پسر کوچکم به دنیا اومد الان ما خانواده ۵نفره هستیم وخدارو شکر میکنم بابت سر سلامتی خانواده ام وآخر اینکه شوهرم راننده کامیون هستش که با قرض و وام تونسته بخره تا خرجی ما رو بده من عاشق همسر رحمت کشم هستم

سلام من در۸ماهگی سوزن فلج اطفال نزدم واردکردن زندگیم خیلی سختی کشیدم خداروشکرکامل فلج نشدم خفیف گرفتم عمل کردم ویکی ازپاهام بریس میزنم وخواستگارزیادداشتم خیلی انتخاب برام سخته وتاالان مجردهستم درس خوندم مدرک خیاطی نازک دوز ومردان دارم دانشگاه هم اسم درآمدنرفتم الان دیگه خیلی بی انگیزه هستم

سلام من در١٨ سالگي ازدواج كردم بيست سالگي فرزنددارشدم ودقيقاده سال اززندگي مشتركم گذشت بدليل اعتيادوفساداخلاقي همسرم كه ازسال اول ازدواجم باهاش مواجه شدم جداشدم دختر م راازمن به زور گرفتند روزهاي سختي روسپري كردم اما زودخودم روپيداكردم وباتلاش فراوان كاركردم وبسيارموفق شدم ووضع مالي خوبي درطي سه سال پيداكردم وباياري خداوندبايك آقاي بسيارباشخصيت آشناوازدواج كردم باكمك همسرم به دانشگاه رفتم دررشته حقوق تحصيل كردم وفوق ليسانس گرفتم الان دوفرزند دسته گل دارم وفعلا مشغول بزرگ كردن گلهاي زندگيمم تا كمي بزرگ بشن وبتونم دوباره فعاليتهاي اجتماعي خودرااستارت بزنم ودركل اززندگيم راضيم براي دوستانيكه سرگذشتم روميخونند توصيه اي دارم ازسختيها نترسيد انسانهاي پست رواززندگيتون بيرون كنيد وباتلاش وروحيه پيشرفت كنيدكه خدا هميشه يارانسانهاي تلاشگرهست

سلام و عرض ادب و احترام به شما و خوانندگان محترمتان. از سرگذشتم می نویسم شاید برای هموطنانم جالب باشد، چنانچه جالب نبود به بزرگی خودتان ببخشید. من در یک شهرستان کوچک در خراسان بدنیا آمدم، دوران مدرسه را در آن شهرستان به اتمام رساندم و با کلی تلاش در یکی از رشته های پیرا پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی ایران در تهران قبول شدم. از سال ۲۰۰۰ میلادی که در دانشگاه قبول شدم تا سال ۲۰۰۹ در تهران زندگی کردم و بعد از آن بنا به نیازی که یکی از بیمارستان‌های کشورهای خاورمیانه به تخصصم داشت از ایران خارج شدم. تا سال ۲۰۱۳ در آنجا کار کردم و با کلی تلاش اقامت کاری برای کانادا گرفتم. وقتی وارد کانادا شدم آنچه که تصور می کردم با واقعیت کاملا متفاوت بود، در واقع فهمیدم که کشور کانادا به تخصص من نیازی ندارد در واقع بدنبال کارگر با سواد، توانمد و باهوش می گردد. با مواجه شدن با این واقعیت حدود ۲ سال زندگیم را در مسیر دانشگاه گذاشتم و در نهایت یافتم که اینجا برای من مهاجرت هیچ صندلی خالی نیست. سه راه داشتم: ۱. همچنان زیر بار قرض بروم و درس بخوانم به امید روزی که موفق شوم و بتوانم با حقوقم بدهی هایم را بدهم. ۲. تن به کارهای کارمندی و حقوق بگیری بدهم وبا حقوق حداقل به زنده بودنم ادامه بدهم به امید شاید فرجی در روزی. ۳. به هنرستان برم و یک حرفه دستی یاد بگیرم و از زیر بار بی پولی و حقوق بگیری خودم را برهانم. به هر شکل راه سوم را انتخاب کردم و الان به لطف خدا خیلی خوشحالم از انتخابی که کردم. امید وارم حوصله‌تان را سر نبرده باشم. در پناه خداوند متعال.