سرگذشت من زندگی‌ام تا ۱۶ سالگی ترکیبی از فراز و نشیب‌ها بود. پس از آن، با ترک شهرستان و آمدن به تهران، مسیر جدیدی را آغاز کردم. دو سال در قنادی به فروشندگی پرداختم و سپس با پس‌اندازم، خودرویی خریدم و به مسافرکشی مشغول شدم. با تلاش و صرفه‌جویی، توانستم پول رهن یک خانه را فراهم کرده و آن را اجاره کنم. در این دوره، متأسفانه به سیگار و سپس به مصرف گل روی آوردم. تصمیم گرفتم پرایدم را فروخته، خانه را تحویل دهم و با خرید خودروی صفر، در آژانسی در نیاوران مشغول به کار شوم. در آنجا، با یکی از مقامات دولتی آشنا شدم و به‌عنوان راننده شخصی او فعالیت کردم. اما مصرف مواد مخدر مانند گل، ال‌اس‌دی و قارچ بر زندگی‌ام سایه انداخت و در نهایت، این شغل را از دست دادم. پس از آن، به مسافرکشی بازگشتم، اما تأثیر منفی مواد بر ذهنم، تصمیم‌گیری‌هایم را مختل کرده بود.

سن یه عدده،شادباشیددردل سختی ها،اتفاقاهرچقدرزندگی سخت ترباشه آدم بیشترحسش میکنه، چون راحتی باسرعت بیشتری میره.مثلاکسی که سختی دیده درطول ۳۰سال شاید۵۰سال زیسته ولی کسی که همش توراحتی بوده ۳۰سالش اندازه۵سال هم نشده. خلاصه خودتون روبزاریدسرکاروحال کنید

سلام تقریبا به همه خاسته هام رسیدم و از زندگیم راضی هستم شغلم و دوستدارم فقط تو انتخاب رشته دانشگاهم اشتباه کردم و باید بدون توجه به حرف بقیه اون چیزی رو که دوستداشتم و میخوندم یه سری اهداف بزرگ دارم امیدوارم زودتر بهشون برسم براشون دارم خیلی تلاش میکنم.

من تاحدودی راضی هستم ،از لحاظ شغلی فرد موفقیم ،ماما هستم ،من هنوز زندگی مشترک رو آغاز نکردم دراون مورد نمیتونم نظری بدم ،برای همتون ارزوی خوشبختی میکنم

سلام سرگذشت ما خداروشکر خوب وعالی است همین که به مردم خدمت میکنم دنیایی ارزش دارد من افتخار میکنم که پلیس هستم

سلام تقریبا ب هرچی میخواستم رسیدم ب جز فرزندم ک پارسال از بین رفت و هنوز دلگیرم خیلی خستم‌دوس دارم برم کل دنیا رو بچرخم احساس میکنم این دنیا هیچ ارزشی نداره حتی برا زندگی کردن حوس های بد نمیزاره زندگی کنم متاسفم

حالم خیلی خوبه، مسیرمو پبدا کردم. ۸ سال عکاس بودم و حالا تو ۲۷ سالگی دارم برنامه نویس میشم. ۲۰ روز دیگه دارم میرم خدمت سربازی :)