با اجبار بابا معلم شدم. شغلی که نفرت انگیز بود. چون عاشق تراشکاری بودم. ولی در همان روزهای اول مدرسه متوجه شدم که‌ بچه‌ها چه نعمتهایی هستند و عاشق تدریس شدم .اما چند ماه بازنشسته شده ام. از اینکه از بچه‌ها دور شدم افسردگی گرفتم .واقعا بچه‌ها شیرینی زندگی اند.با سپاس ح.پ

زندگی برای من فراز و نشیب های داشته ، ولی با تمام این ها فردی موفق بودم ، در کنار شغل معلمی ، مهندسی عمران گرفتم و خداروشکر خیلی هم پیشرفت کردم، فرزندان بسیار خوب و با تحصیلات عالیه دارم، از خداوند متعال آرزوی سلامتی برای خانواده ام و تمامی مردم شریف ایران و جهان را دارم

وقتی به گذشته نگاه می کنم با اینکه در دوران جنگ و نبود امکانات امروزی بزرگ شدم میبینم خیلی بیشتر از جوانان امروزی از زندگی لذت بردیم.الان به عنوان مهندس تو یکی از شرکت های خودروسازی شاغلم و یکی دو سال دیگه باز نشسته میشم . یک پسر ۲۳ دارم .خدا و شکر زندگی آرومی دارم . بزرگترین افتخارم اینه که هنوز هم همراه با پدرم برادرم حرفه ای ورزش می کنم.

سلام منم خوشحالم که خداوند به من زندگی بخشید وثمره زندگی من دودخترمهربان ...وتنها آرزوی من خوشبخت شدن دخترام هستش.....

من پنج سال پیش سرطان گرفتم و درمان شدم پسرم مهندس ارشد و پسر دومم دبیر است بعد سرطان دید من به زندگی کلا عوض شد الان بیشتر خودم را و زندگی را دوست دارم آرزویم به خارج رفتن پسر اولم هست و بعدش یه زندگی آرام را از خدا می‌طلبم

من دبیر شدم و دوسال دیگه بازنشست میشم و خوشحالم زندگی رو با تمام فراز ونشیب هاش به کمک خدا طی گردم گرچه غم از دست دادن عزیزانم برام سخت بود ولی با دلی پر امید منتظر روزهای عالی ام

خداروشاکرم که زنده ام وارزوی عروسی بچه هام رودارم وارزوی سلامتی برای همه من درشیراززنگی میکنم