پدرم مجدداً از دختر دار شدن خیلی خوشحال شدوهمیشه برایم یک شعر می‌خواند و به همه سفارش میکردکه مواظب ما باشند که آسیبی به ما دخترها نرسد ولی این خوشبختی زیاد طول نکشید ومن در سن چهار سالگی مهمترین شخص زندگیم را از دست دادم پدرم ، ومادرم در سن ۳۹ سالگی ماند با هفت تا بچه که بزرگترین بیست و هشت ساله و کوچکترین خواهرم هفت ماه ، مادری که مثل شیر بالای سرمان بود هم مادر بود وهم پدر روی تربیت ما خیلی حساس بود که رفتار و کردار متن درست باشد و به کسی بی احترامی نکنیم وله کسی هم اجازه نمیداندبه ما بی احترامی بکنند یا به ما چون یتیم هستیم ترحم بکنند،ولی کشیدن این بار سنگین برای یک زن و هشت بچه خیلی خیلی سخت بود و ما این سنگینی بار را از روی چهره مادر میفهمیدیم که هر روز صورتش چریکیده میشد و توانش کمتر ولی به روی خودش نمی آورد و هر کاری برای خوشبختی ا

زمانی که بدنیا آمدم مادرم 35ساله بود وپدرم 70ساله ما یک خانواده 13نفره بودیم که شامل 8پسر3دختر به اضافه پدرومادرت که میشود13نفردر کل آنطور که از اعضاء خانواده و اقوام شنیدم پدرم عاشق دختر بود وهر دفعه مادرم باداربود میگفتن این دیگر دختراست ولی باز پسربوددیگه پدرم جایزه گذاشته بود گفته بود هرکس خبر دختردارشدن را بدهدجایزه میگیردبلاخره بعد از 8پسر واین همه زمان خبر به پدرم رسیدکه دختردارشدن است خبررا خانم برادرم آورده بود وپدرم هم جایزه برایش طلا خریده بودوبسیارخوشحال بود که دختردارشد است آن هم چه دختری مثل یک فرشته نامش را هم فرشته گذاشتندچون واقعاً خدا یک فرشته واقعی به خانواده ما داده بودوبعداز بعدازچهارسال من بدنیا آمدم یک دختر دیگر و دوباره بعداز گذشت چهار سال دیگه یک دختر دیگر به جمع ما اضافه شده دفعه با شنیدن اینکه دختراست پدرخوشحال